ANCHIN I KIYOHIME

Wśród wielu świątyń japońskiej prefektury Wakayama, jest jedna znana jako Kishu Dojoji. Wiele setek lat temu przebywał tam mnich o imieniu Anchin, brat Cesarza Suzyaku.
Pewnego dnia, gdy po długiej wyprawie wrócił do Dojoji, zatrzymał się w domu pana tych włości, Kiyotsugu. Gorąco go tam przywitano i zaoferowano nocleg. Serce Anchina pragnęło ciszy świątyni, dźwięków wieczornych dzwonków i delikatnych śpiewów sutr (księgi religijne – przyp. tłum.). Ale mrok już zapadał, a mnich był utrudzony. Tak więc Anchin dał się przekonać i poszedł odpocząć w przygotowanym dla niego pokoju.
Gdy tylko usiadł w nim do medytacji, gdy Kiyohime, córka pana, przyszła go zobaczyć. Długo się mu przypatrywała, a potem poszła do ojca i spytała kim jest ten nieznajomy. Jej ojciec był w radosnym nastroju i żartując powiedział, „To Anchin, mnich z Kishu Dojoji, który pewnego dnia zostanie twoim mężem.”
Kiyohime słysząc to uwierzyła ojcu. Opuściła pokój i na paluszkach podreptała do sypialni, w której spał Anchin. Tam delikatnie ułożyła się obok mnicha.
Anchin w tej chwili się obudził. „Kim jesteś,” spytał.
„Jestem Kiyohime,” odparła. „A ty jesteś moim mężem” nie zważając na protesty Anchina.
Ale serce Anchina nie należało do Kiyohime, pomimo, że prawdę mówiąc, podobała mu się. Z samego rana pożegnał ją i zaczął gotować się do powrotu do świątyni.
„Ale dokąd ja mam pójść, mój mężu?”, spytała go Kiyohime. „Jak możesz mnie zostawiać?”
„Wrócę Kiyohime” odparł. I z tymi słowami odszedł. Zapewne wtedy miał zamiar wrócić, jako, że nie był okrutnym człowiekiem. Lecz z czasem, gdy wrócił do życia w świątyni, przestał myśleć o Kiyohime.
W domu ojca Kiyohime czekała cierpliwie na powrót ukochanego. Czas mijał. Pory roku się zmieniały, chryzantemy w ogrodzie zakwitły i przekwitły, a Anchin nie wracał. Radość zmieniła się w oczekiwanie, oczekiwanie w tęsknotę a tęsknota w rozpacz. Lecz Anchin wciąż się nie pojawiał. Wtedy Kiyohime nabrała pewności, że mnich o niej zapomniał, i rozpacz dała upust w zimnej, narastającej nienawiści, która rozpaliła się w niej i napełniała jej ciało. I działa się tak do chwili, gdy jej duch nie zmienił się w węża. Jako wąż jej duch podróżował przez lądy i wodę, aż dotarł do Dojoji.
Tam Anchin zobaczył węża i domyślił się, że jest to Kiyohime, która przybyła by się na nim zemścić. Podbiegł do wielkiego, świątynnego dzwonu by się w nim schronić. Lecz duch Kiyohime obracała dzwonem żalu do momentu, aż rozpaliła go a ogień strawił zarówno dzwon jak i to było wewnątrz niego. Wtedy odeszła, niektórzy mówią, że do rzeki Hidaka, przepływającej w pobliżu świątyni.
Duch nadal nie odpoczywał. Przez czterysta lat w Kishu Dojoji nie było dzwonu. Po tym czasie zrobiono nowy dzwon i przywieziono do świątyni gdzie do zamontowano. Ale gdy to zrobiono, pojawiła się tańcząca dziewczyna. Rzuciła się na dzwon i ku zdumieniu wszystkich zebranych zniknęła bez śladu, jakby została wchłonięta przez dzwon. Od tego momentu dzwon nie bił, jak to zwykle dzwony świątynne robią, lecz zawodził i wył okropnym głosem. A za każdym razem gdy się odezwał, jakieś nieszczęście nawiedzało Wakayamę. W końcu nikt nie mógł dłużej tego znieść. Dzwon zdjęto i zakopano.
Pozostał zakopany przez kolejne dwieście lat, aż Toyotomi Hideyoshi nakazał by go odkopano i zabrano do sanktuarium Myomanji, gdzie Cesarz Ashoka z Indii złożył prochy Buddy Sakyamuni. Tam też bezustannie śpiewane były przez mnichów dźwięki sutry Lotosu, by sanktuarium w końcu przyniosła spoczynek udręczonym duszom Anchina i Kiyohime. Z czasem dźwięk dzwonu stał się przepiękny, zabarwiony mądrością i świadomością dukkha (słowo oznaczające w Buddzmie pragnienie Czterech Sylachetnzch Prawd.
I tak oto dzwon wraz z prochami Sakuramuni pozostał do dnia dzisiejszego w Myomanji, jako skarb świątynny.

**********

Kiyohime nawet w ludowych opowieściach nie była złą osobą. Końcowe słowa z Koi no tenarai, „Nauki miłości”, z cyklu Nqauta „Kyo Kanako Musume Dojoji” rysują nam logiczny obraz kobiety udręczonej przez miłość, oraz nieczule odrzuconej przez tego, któremu postanowiła się oddać.

Powiedziałeś, że się połączymy, więc czekałam cierpliwie.
Lecz czy wszystkie spisane śluby obróciły się w niwecz?
Czy dałoby się je znieść nie znając twych uczuć?

Mężu mój, panie i władco, nie wiem co jest w twym sercu.
Nie wiem co się znajduje w twym nieprzewidywalnym, nieprzewidywalnym sercu.
Jakże ciężkie i przemoknięte rosą są kruche płatki kwiatów czereśni.
Zarośla i kwiaty rozrzucone w tym delikatnym i jakże pięknym kraju.